Prefacja - zbawczy fragment życia Chrystusa
Każdą modlitwę dziękczynną, czyli Eucharystyczną, rozpoczyna tekst modlitewny zwany prefacją (łac. praefatio - przedmowa).
Poprzedzona jest
ona uroczystym i rozbudowanym dialogiem celebransa z
wiernymi, przy pomocy znanych wezwań i odpowiedzi:
"Pan z wami", "W górę serca" itd. Jest to pogodny, radosny dialog. Najpierw otwarte ramiona celebransa chcą ogarnąć
wszystkich obecnych, całą wspólnotę. Przypomina on zarazem, że to obecność Chrystusa zgromadziła nas razem wokół ołtarza .
Wzajemne żale czy różnice poglądów nie są tu istotne, lecz Chrystus, nasza wolność, wiara w Boga - jesteśmy wspólnotą
ponad podziałami. Zatem "w górę serca". Bo to, co teraz będzie się działo na ołtarzu, to wydarzenie Boże,
pełne życzliwości dla człowieka, więc radosne i pełne nadziei. Przecież przyszliśmy na to spotkanie z Bogiem przez nikogo
nie przymuszeni. "W górę serca" - to wezwanie, byśmy nasze codzienne sprawy pociągnęli w kierunku Boga, byśmy spojrzeli
wzrokiem, który potrafi oderwać się od poziomu codziennych, ziemskich, przemijających, może grzesznych spraw,
a przybliżyli sobie to, co w
górze, to, co wieczne, pełne Bożej radości i nadziei
.
Treścią prefacji, która ma charakter hymnu adresowanego do Boga Ojca, a zanoszona jest przez Jezusa Chrystusa,
jest wdzięczne rozpamiętywanie i przypominanie różnorakich dzieł Bożych. Namaszczony, uroczysty i tradycyjny ton prefacji
podkreśla dodatkowo wagę i znaczenie przekazywanych treści. Jest to akt oficjalny, publiczny, społeczny i ważny.
Bierze w nim udział nie tylko kapłan, lecz zaangażowany jest weń cały lud Boży, wszyscy zgromadzeni na liturgii .
Prefacja ze swej natury jest lirycznym hymnem dziękczynienia za różnorakie dobra duchowe, harmonizującym z danym
okresem liturgicznym, przypadającymi uroczystościami Pańskimi, maryjnymi czy określonymi obchodami ku czci świętych .
Cała tajemnica zbawienia prezentowana w prefacjach rozbija się na poszczególne wydarzenia z historii zbawienia.
Na Wielkanoc jesteśmy wdzięczni za dar zmartwychwstania.
W Adwencie prefacją ogłasza, że Jezus
"przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze (...)
otworzył nam drogę wiecznego zbawienia"
.
Na Boże Narodzenie dowiadujemy się, że "przez tajemnicę Wcielonego Słowa (...) poznając Boga w widzialnej postaci,
zostaliśmy porwani do umiłowania rzeczy
niewidzialnych"
Już bez przytaczania treści z innych prefacji, możemy uogólnić, że te wszystkie teksty, jak kamyczki w mozaice, składają się na
pełny obraz - czyli z prefacji całego roku liturgicznego złoży się nam barwny, dynamiczny, zbawczy i modlitewny życiorys Jezusa.
Prefację kończy hymn wychwalający Boga po trzykroć świętego . Liturgia przejęła w tym miejscu starotestamentalny
tekst obecny w wizji proroka Izajasza. Śpiew ten pozwala nam dołączyć się do chóru aniołów, aby wspólnie wyznać,
iż tylko Bóg jest "Święty, Święty, Święty"...
14/1/2016